در دل هر خانه، دیواری از کلمات و جریانی از احساسات جاری است؛ اما تصور کنید خانه‌ای را که در آن، هیچ‌کس زبان دیگری را نمی‌فهمد. نه فقط زبان گفتار، بلکه زبان دل، زبان نگاه، زبان سکوت. خانه‌ای که در آن هر جمله‌ای به دیواری برخورد می‌کند و پژواکش گم می‌شود. خانه‌ای که دیوارهایش شاید از آجر و سیمان باشد، اما سردی و بی‌تفاهمی‌اش از جنس یخ است.
در ظاهر ممکن است کودکی که همیشه ساکت، مؤدب، گوش‌به‌فرمان و بی‌دردسر است، آرزوی هر پدر و مادری باشد. او گریه نمی‌کند، جیغ نمی‌زند، دعوا نمی‌کند و به نظر می‌رسد همیشه در آرامش است. اما آیا این واقعاً نشانه‌ای از سلامت روان اوست؟ یا شاید پشت این چهره‌ی آرام، دریاچه‌ای از احساسات سرکوب‌شده و ترس‌های بی‌نام پنهان شده است؟ اینجاست که باید به تفاوت میان یک کودک واقعاً آرام و کودکی که احساساتش را سرکوب کرده، دقیق‌تر نگاه کنیم. درک این تفاوت، یکی از مهم‌ترین ابزارهای فرزندپروری آگاهانه است.