خانه را همیشه مأمن عشق، آرامش و پناهگاه روحی تصور میکنیم. جایی که فارغ از هیاهوی بیرون، انسان بتواند با احساس امنیت و پذیرش کامل، خود واقعیاش را زندگی کند. اما واقعیت این است که بسیاری از افراد، هر روز در خانههایی چشم میگشایند که از نظر عاطفی ناایمناند. خانههایی که گرچه ممکن است سالم، زیبا و حتی لوکس باشند، اما قلب ساکنانشان لبریز از خلأ، ترس، بیتوجهی و گاه تحقیر است. خانههایی که در آنها «حرفی زده نمیشود»، یا اگر هم چیزی گفته میشود، زخمیتر از سکوت است.