در ظاهر ممکن است کودکی که همیشه ساکت، مؤدب، گوشبهفرمان و بیدردسر است، آرزوی هر پدر و مادری باشد. او گریه نمیکند، جیغ نمیزند، دعوا نمیکند و به نظر میرسد همیشه در آرامش است. اما آیا این واقعاً نشانهای از سلامت روان اوست؟ یا شاید پشت این چهرهی آرام، دریاچهای از احساسات سرکوبشده و ترسهای بینام پنهان شده است؟ اینجاست که باید به تفاوت میان یک کودک واقعاً آرام و کودکی که احساساتش را سرکوب کرده، دقیقتر نگاه کنیم. درک این تفاوت، یکی از مهمترین ابزارهای فرزندپروری آگاهانه است.